بررسی سؤالات امتحانی اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز با تأکید بر ساختار سؤالات چند گزینه ای درسال 1386

  زمینه و هدف : ارزشیابی پیشرفت تحصیلی بخش مهمی از فرآیند آموزشی است و برای تحقق آن از آزمون استفاده می­شود. استفاده از سؤالات چند گزینه­ای به ­عنوان یک روش آزمون عینی، متداول­ترین روش ارزشیابی دانشجویان می ­باشد. این مطالعه با هدف بررسی سؤالات امتحانی اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور صورت گرفت.   روش­کار : در این مطالعه توصیفی سؤالات امتحانی 197 عضو هیأت علمی غیر بالینی دانشگاه مورد بررسی قرار گرفت. داده­ها با استفاده از چک ­لیستی که حاوی اطلاعات فردی، ویژگی­های سؤالات امتحانی و همچنین موارد تطبیق سؤالات چند گزینه­ای با قواعد طراحی این­گونه سؤالات بود، جمع­آوری گردید.   یافته­ها : نتایج نشان داد 1/8 درصد از اعضای هیأت علمی از سؤالات انشایی،32/55 درصد از سؤالات عینی و 54/36 درصد به­صورت ترکیبی از سؤالات انشایی و عینی استفاده کرده بودند. از مجموع 5208 سؤال چند گزینه­ای مورد بررسی، 96/64 درصد، فاقد هر گونه اشکال ساختاری بودند. بیشترین فراوانی اشکالات ساختاری در سؤالات شامل مشخص نبودن و یا عدم وضوح هدف در ساقه سؤال (94/15 درصد)، استفاده از افعال منفی در ساقه سؤال (22/12 درصد)، استفاده از عبارت­های "همه موارد" یا "هیچ­کدام" در گزینه­ها (85/10 درصد) و بکار بردن جای خالی در اول یا وسط ساقه سؤالات (41/10 درصد) بود. حدود 90 درصد سؤالات چند گزینه­ای در حیطه دانش یعنی تاکسنومی I بود.   نتیجه­گیری : با توجه به اهمیت ارائه سؤالات استاندارد و منطبق با قواعد طراحی سؤالات چند گزینه­ای در برگزاری آزمون­های مناسب، بازبینی مستمر سؤالات امتحانی و برگزاری دوره­های آموزشی طراحی سؤالات امتحانی توصیه می­شود.